Jet Engine Paradrake.

Ephemera Danica, de enige echte "meivlieg" en de grootste van onze West-Europese eendagsvliegen is een vlieg die door z'n grootte uitnodigt om bij het binden van een imitatie van het beestje realistisch te werk te gaan. Zo ben ik afgelopen winter in de weer gegaan met extended bodies van foam, vleugels van hele CDC-veertjes en staarten van bucktail. Er zijn een aantal geslaagde en ook minder geslaagde  resultaten uit voortgekomen. Maar dat even terzijde. Ik was namelijk nog steeds op zoek naar iets eenvoudigers om een Danica mee te imiteren. Of eigenlijk liever te suggereren. Ik heb mijn vliegen namelijk graag wat aan de impressionistische kant. Het moest een snel en relatief gemakkelijk te binden ding worden dat bij voorkeur ook nog altijd op de juiste manier zou landen, goed zichtbaar zou zijn en zonder al te veel moeite zou blijven drijven. En als het even kon toch iets eigens zou hebben.

En ineens kwispelde daar vanuit m'n kistje met bindspullen die staart van een grijze eekhoorn naar me en was niet veel later de Jet Engine Paradrake geboren. Behalve de eekhoorn bestaat de vlieg verder gewoon uit een grijze antron vleugelpost, een (grizzle) hackleveer en een lijfje van dubbing, geribd met binddraad. Dit hele feest op een langstelig haakmaatje 10. Al zou het ook nog best een slagje forser mogen, mits je een niet al te zware haak gebruikt tenminste.

Wie opmerkt dat de verhoudingen wat vreemd lijken heeft in principe een punt. Maar in goed impressionistische traditie heeft de lange staart tevens een rol als laatste stukje abdomen van de vlieg. In mijn hoofd althans, of de forellen dat met me eens zijn zal ik hopelijk met een dikke week ondervinden.  Het is wat mij betreft een prima cowboyvlieg geworden die je zonder al teveel pijn in je hart een keer in een overhangende boomtak kunt parkeren. Ik bond er in elk geval in een klap en een scheet een handje vol van.