zaterdag 8 januari 2011

De eerste schreden.

Wie vliegvist moet er vroeger of later toch eens aan geloven; het zelf binden van de vliegjes. En omdat me dit nou bij uitstek een goede activiteit leek voor de donkere en koude winteravonden, besloot ik me er eindelijk maar eens echt in te gaan verdiepen en de eerste schreden op dit voor mij onbekende pad te gaan wagen.

Te beginnen met de hardware. Na wat kijken en vergelijken op het net ging ik uiteindelijk voor een complete set bestaande uit een redelijke basale vise (klem) op een voetje en de meest gebruikte tooltjes. Het geheel kwam in een gezellig houten koffertje en hoewel ik ze nog niet allemaal nodig heb gehad, weet ik inmiddels waar alle stukjes gereedschap precies voor dienen.
Maargoed, we waren er nog niet. Er moest immers ook nog materiaal komen om de insectenimitaties daadwerkelijk mee in elkaar te gaan fröbelen. Het leek me handig de lat in den beginne niet al te hoog te leggen en voor niet al te lastige patroontjes te gaan. Maar uiteraard was het wel de bedoeling er straks in het voorjaar mee te gaan vangen, dus viel de keuze op twee relatief eenvoudige nimfpatroontjes die zich afgelopen halfjaar hadden bewezen op zowel voorn als forel; de pheasant tail en de red tag. Benodigdheden: goudkopjes, koperdraad, rode wol, staartveren van een fazant en pauwenveer-fibers. En natuurlijk haakjes (#14 in dit geval) om de beestjes op te binden en binddraad om ze er mee op te binden. Met dit boodschappenlijstje kon ik naar de locale visboer. Waar me overigens werd aangeraden de pauwenfibers te verruilen voor synthetische pauwendubbing, omdat dit makkelijker te verwerken en bovendien duurzamer zou zijn. En wie was ik om zoiets tegen te spreken? Voor de niet-ingewijden: dubbing is een soort navelpluis dat je om je binddraad draait en waarmee je zo de lijfjes van de vliegen en nimfen om de haaksteel kunt wikkelen. Traditioneel wordt het gemaakt van de vacht van dieren als hazen en konijnen, maar er bestaan heden ten dage ook tal van synthetische varianten. In alle kleuren van de regenboog. Enfin, ik was er klaar voor.




















Zo begon mijn bindavontuur. En na het nodige gepruts verschenen weldra de eerste creaties ten tonele.




















De red tag. Omdat ik de pauw-dubbing wat te groenig vond mengde ik dit met wat zwart bont uit een echt hazenstaartje, zodat het lijfje wat donkerder van kleur werd.




















'n Pheasant tail-variant. Met z'n te lange staart, z'n goudkopje en gedubte thorax nou niet direct het nimfje zoals Frank Sawyer hem ooit ontwikkelde, maar dat hij vis gaat opleveren, daar ben ik van overtuigd.

Behalve deze met deze twee patroontjes heb ik ook een beetje in het wilde weg gevarieerd met verschillende kleuren wol, metaaldraad, het eerder genoemde hazenstaartje en wat andere veertjes die ik ooit met dit doel in het achterhoofd had bewaard. Al snel werd me duidelijk hoe eindeloos de mogelijkheden van het zelf binden zijn. Met een minimum aan materiaal en kennis kon ik al goed los. Op de laatste foto een kleine greep uit de resultaten. Ik kan niet wachten ze te water te laten.













1 opmerking: