De dag verloopt aanvankelijk moeizaam. We vangen de ene alver na de andere, maar de forellen geven niet thuis. Ook de barbelen, waar we voorafgaand aan onze trip door mijn eerdere ervaringen op deze rivier stiekem op hadden gehoopt hebben we nog niet gevonden. Ik zie er deze ochtend welgeteld één voorbijzwemmen. Een wereld van verschil met twee jaar geleden, toen ze in grote scholen opgestapeld lagen in sommige pools. Maar de rivier is mooi, het weer is mooi en na het succes van gisteren vissen we vol goede moed door totdat ik uiteindelijk de eerste forel op m'n nimf zie klappen. Een mooie dikke beekforel van zo'n 25 centimeter schiet omhoog vanaf de rivierbedding op het moment dat m'n nimfen het water raken en ligt na een felle dril met een paar mooie sprongen in m'n net. Ik lach en Arthur lacht mee, want hoewel hij zelf droog viste, raadde hij me aan de geul waar de vis vandaan kwam eens uit te vissen met m'n nimfen. De ban lijkt definitief gebroken als ik na een paar stappen m'n beetverklikkertje ineens stil zie staan en na het aantikken een enorme vis zie flanken. Ik sta verdwaasd te kijken naar de bonkende kolos, zie hem een paar in het water hangende takken induiken en sta voor ik het goed en wel doorheb met een slappe lijn. De vis -afgaande op de hoge rug en zilverachtige flanken waarschijnlijk een regenboogforel van een centimeter of 50-60- heeft in sneltreinvaart korte metten gemaakt met m'n .14 tippet. Beduusd sta ik nog wat na te pruttelen. Het mocht niet zo zijn.
Vanaf dat moment gebeurt er de hele middag niets meer, hoe hard we ook proberen. Gelukkig maakt de omgeving een hoop goed.
Met nog een paar uur daglicht lopen we terug naar de auto en zoeken na een paar broodjes weggewerkt te hebben een ander stuk rivier op. Misschien hebben we daar meer geluk.
Het blijkt een gouden zet. Bij aankomst zien we her en der al vis flatsen en een andere visser die er staat haakt er al twee terwijl ik nog een nieuwe leader sta te knopen. Niet veel later heeft ook Arthur z'n eerste te pakken. En vanaf dat moment gaat het volledig los. Elke forel in de buurt stort zich vol overgave op de verschillende eendagsvliegen en schietmotten waarvan er steeds meer op het water verschijnen. En op onze vliegen. Het is door de overhangende takken en verschillende stroomsnelheden niet heel gemakkelijk om onze vliegen netjes te presenteren aan alle stijgers, maar als het wel lukt komen ze als dolfijnen uit het water en storten zich met veel geweld op onze bosjes veren en haar. Naarmate het donker nadert worden ze zelfs zo dol dat bij ons allebei een keer onze vlieg wordt gegrepen als die achter ons over het water sleept omdat we op dat moment aan het kijken zijn wat de ander aan het doen is (Een vis drillen, meestal). We zijn constant druk met vis aanwerpen, vis drillen en ons verbazen over wat er voor onze neus gebeurt. Zeldzame perfectie. Zo sluiten we onze laatste avond alsnog met ruim 20 forellen totaal af. Alle lossers niet meegeteld, want dat waren er ook nog een stuk of tien. In twee uurtjes tijd en op nog geen honderd meter rivier. Al het moeizame gepruts van die ochtend is in één klap vergeten en grijnzend gassen we naar huis. Wat een briljant weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten