De terugkeer

Met eigenlijk de eerste mooie najaarsdagen van 2013 hadden we ons na drie weken regen eigenlijk geen beter weekend kunnen wensen om een paar dagen te gaan vliegvissen in de Eifel. De trip naar de Kyll die Arthur en ik precies twee jaar geleden zouden maken, maar waarvoor Arthur uiteindelijk af moest haken, kreeg een herkansing op zaterdagochtend 21 september. Het water zou na de vele regen hoger dan normaal en wat gekleurd zijn, maar met stijgende temperaturen, bewolking en de vochtige herfstlucht leken de omstandigheden veelbelovend en zouden we met een beetje mazzel vis moeten gaan zien.

De mazzel leek aanvankelijk ver te zoeken. Nadat we na een rondje boodschappen en vergunningen rond het middaguur onszelf in de waadpakken hadden gehesen sloot Arthur de auto af, maar kreeg met geen mogelijkheid de sleutel meer uit het slot. Na twintig minuten vruchteloos wrikken zagen we een langverwachte visdag veranderen in een dag besteed zou worden met voettochten in waadpak naar de bewoonde wereld, frustrerende telefoongesprekken in beroerd Duits, wachten op monteurs en het invullen van papierwerk.

Op dat exacte moment geschiedt echter een klein wonder. Er komt een auto aanrijden in onze richting. Als de auto naast ons stopt geloven we onze ogen niet. De wanhoop slaat om in totale verbazing en gelach als Arthurs ouders uitstappen. Die wonen in Duitsland, waren toevallig die week een klein uurtje bij ons vandaan vakantie aan het vieren en besloten vandaag de Kyll langs te rijden om te zien of ze ons toevallig zouden zien vissen. De redding was nabij. In een stuk beter Duits dan het onze bellen ze de Duitse wegenwacht en drie kwartier later arriveren de hulptroepen. En drie kwartier wachten in goed gezelschap is natuurlijk niets. Zeker niet omdat ik alvast in mijn eentje de rivier een stukje was gaan verkennen en al snel een mooie forel van zo'n 35 cm vang. Op de voet gevolgd door twee wat kleinere exemplaren.

Nadat de inmiddels gearriveerde monteur de autoperikelen snel heeft opgelost, nemen we na nog wat gekeuvel afscheid van Arthurs ouders en kan de dag echt beginnen. We beginnen na de bizarre wending van gebeurtenissen en mijn snelle resultaten weer te geloven in ons geluk en staan te springen om écht te gaan vissen. Het zou een een goede dag worden. Arthur was vastberaden om eens een keer goed te leren nimfen en heeft binnen een paar worpen z'n eerste al te pakken. Hij kan het zelf bijna niet geloven.

Naarmate we de rivier verder stroomopwaarts gaan blijven de vangsten vooral bij mij gestaag doorgaan. Ik zit inmiddels op een vis of zeven als Arthur op een droge vlieg vol in de stroming een leuke vlagzalm haakt. Wederom een primeur voor hem.

Hoewel we eigenlijk de hele dag redelijk constant vis hedden gezien wordt het hierna relatief stil. Ik vang nog een verdwaalde forel op een nimf, maar de actie begint pas echt weer op gang te komen met het vallen van de avond. De vis gaat stijgen en de droge vliegen kunnen dus uit de doos. En hoewel ik uiteindelijk maar één forel weet te landen wordt het nog een mooi uurtje vol gemiste aanbeten en verspeelde vissen. Een hoop lol dus. Met donker geven we er uiteindelijk de brui aan en kunnen we terugkijken op een memorabele dag. Met een nieuw stuk rivier in het vooruitzicht voor de volgende morgen.