maandag 19 november 2012

De Ernst van het vissen.

De eerste keer dat ik Ernst ontmoette was op een Halloweenfeestje. Hij was 16 en zo dronken dat hij lijkbleek op de grond boven een emmer lag te kokhalzen. Ik was 25 en op dat moment in elk geval dronken genoeg om tegelijkertijd te proberen in diezelfde emmer te pissen.

Waar het vervolgens precies misging kan ik me niet exact meer herinneren, maar een paar jaar later zouden we voor het eerst samen aan de waterkant staan. Ik denk dat het aan het Valleikanaal was, want Ernst woonde toen nog in Leusden. Tegenwoordig woont hij in Amsterdam. Dat was dan ook afgelopen weekend het startpunt van onze vistrip. We gingen de dampende herfstpolders ten noorden van de hoofdstad in. Ik had een #8 streamerhengel te ontmaagden en Ernst was ook wel weer eens toe aan een snoekje.




















Vissen met Ernst betekent traditiegetrouw dat er altijd wel wat te lachen valt. In den beginne was dat vooral omdat hij wel erg graag wílde, maar gewoon nog niet heel goed kón vissen. Met alle knopen, pruiken en gehaakte bomen, boten, palen en andere attributen van dien. Ook mooi waren altijd de controles. Ik word nagenoeg nooit op m'n papieren gecontroleerd aan de waterkant, behalve als ik met Ernst op pad ben. En die was steevast z'n vispas "vergeten", wat altijd voor de nodige giechelmomentjes zorgde als Bromsnor polshoogte kwam nemen en hij als enige niet met de benodigde documenten op de proppen kon komen. Maar dergelijk leedvermaak begint steeds meer tot het verleden te behoren. Of hij inmiddels braaf een vispas in z'n tas heeft zitten weet ik eigenlijk niet, maar Ernst kan in elk geval inmiddels prima overweg met z'n spinhengel. En vangt met name de laatste tijd meer dan eens wél vis als ik dat niet doe. Vandaag was ook hij de eerste met succes; na een dik halfuur dook er een snoekje van een halve meter op z'n Rapala en de kop van de dag was gesneld.




















Sinds Ernst meer vissen dan bomen vangt zit de lol 'm tegenwoordig dus vooral in andere zaken. Vissen met Beesies, bijvoorbeeld. Het geesteskind van een jolige brakheid -die op zijn beurt weer het gevolg was van een gezamelijke avond halve liters kantelen en B-volkszangers van hun witlederen bankstel bellen- die ons niet veel later onze even zo jolige 15 minutes zou bezorgen. Ik denk eerlijk gezegd niet dat dit met iemand anders dan Ernst had kunnen gebeuren. Of in elk geval tot z'n recht zou zijn gekomen. Vaak komen de lachers ook in de vorm van de diverse uitwassen van de mensheid die we tijdens een visdag zoal tegen het lijf lopen. Op de één of andere manier zijn de types die tijdens onze gezamelijke uitstapjes ons pad kruisen allemaal net wat, tja, specialer. En ik kan je verzekeren dat de verhalen die Ernst meeneemt naar de waterkant in elk geval verfrissend zijn ten opzichte van het zompige moeras van anekdotes over zaken als pasgeboren kinderen en huizenprijzen waar ik me als dertiger de laatste tijd steeds vaker in lijk te bevinden. Het lolmomentje dat vandaag kort na Ernst z'n eerste snoek zou volgen was echter weer een klein doch klassiek gevalletje leedvermaak. Ernst parkeerde z'n plug in de beschoeiing aan de overkant van de sloot en brak zijn lijn tijdens de poging het ding los te trekken. En omdat aan de overkant van de bewuste sloot een tuin begon waarin een konijnenhok op de aanwezigheid van kinderen en huisdieren duidde leek het hem toch wel zo handig om even aan te bellen bij het huis dat bij die tuin hoorde om het met dreggen behangen stuk vistuig terug te gaan halen.

"Ja, nee, hallo meneewr, mijn plug ligt in uw tuin."
- Sorry, uw wát?


























Maar al mijn irritante grappen en fotosessies ten spijt stond mijn teller nog steeds op nul. En de ruk aan m'n streamer die vlak na het huisbezoek zou volgen en me na een flinke kolk en twee bonken direct weer met een slappe lijn liet staan veranderde daar vooralsnog niets aan. Gelukkig kwam mijn momentje niet veel later alsnog. Een volgevreten hok van een snoek nam de streamer van konijnenbont goed te grazen, rukte de losliggende vliegenlijn uit m'n handen en maakte na nog wat doldrieste ontsnappingspogingen ook mijn visdag tot een succes.



























Het zou meteen de laatste van de dag zijn. Vol goede moed hebben we tot een uurtje of vier doorgevist in de steeds klammer wordende polder, maar zouden verder geen snoek meer zien.

Dat bewuste Halloweenfeestje zes jaar geleden zou uiteindelijk voor mij eindigen op de grond onder een kapstok in de gang, waar ik een paar uur later verdwaasd weer wakker werd met een kop als een rotsblok en een maag die de polka danste. Ernst vertelde me later dat toen hij me daar zag liggen hij overwoog me een koekje van eigen deeg (lees: een warme gele douche) te geven, maar het uiteindelijk toch maar niet deed.

Het zou de score op een bepaalde manier wel vereffend hebben. Maar ik geloof dat ik toch blijer ben met de 1-1 eindstand van vandaag.





1 opmerking:

  1. I like this site, congratulations.
    Nice photos and pikes fly fishing, i like too.
    Greetings
    David
    www.romanillosflyfishing.com

    BeantwoordenVerwijderen