Als vliegen op stront.

Vanavond heb ik weer eens fatsoenlijk een paar uurtjes gemaakt met de vlieg. En het waren een paar uitstekende uurtjes. De ruizers hadden er zin in en waren in het avondzonnetje veelal op zicht aan te werpen. Zo wist ik in de eerste twee uurtjes de één na de andere te pakken op een nimfje. En leuke ook nog. Een enkel guppie daargelaten, waren de visjes allemaal tussen de twintig en dertig centimeter. Goed boeren dus. En dat ondanks een strontvervelende harde wind die menig worp een meter of twee van het geplande doel deed belanden.

Toen die wind langzamerhand ging liggen en de zon al flink laag was gezakt werd het even een uurtje wat stiller. Maar kort daarna begon de echte pret pas. Eerst kwamen de dansmuggen. Toen de sedges. En voor ik het goed en wel doorhad zat ik ineens onder de kleine grijzige meivliegjes die mijn linkerbeen als locatie hadden uitgezocht om hun laatste vervelling te ondergaan.

Het zal niemand verbazen dat ik me tijdens deze gemengde hatches helemaal gek heb gevangen op droge vliegjes.  De ruizers stegen overal en gristen alles met vleugeltjes en pootjes van het water. Ook de blankvoorns en zelfs een baars kwamen mijn aangeboden imitaties van de oppervlakte snoepen. Geniaal, eindelijk weer eens zoveel actie op de droge vlieg. En dat allemaal vanaf dezelfde plek. Op sommige dagen gaat het bijna té makkelijk. Die dagen moet je koesteren, want ik durf bijna te wedden dat als ik er morgen weer sta (alsóf ik dat kan laten) het weer eens ouderwets een handjevol kleine voorn en een verdwaald baarsje worden. Met ruisvoorn kun je er nou eenmaal erg moeilijk peil op trekken. De ene dag springen ze met tientallen tegelijk in je schoot, de dagen, wat zeg ik, weken erna is het weer bikkelen voor een enkel speldaasje. Maar vanavond was het dus zeldzaam perfect. Ik geniet nog even na.

Van de vangsten heb ik alleen de twee kleinste visjes op de gevoelige plaat vastgelegd. En wel voor dit nobele doel. Welterusten!