Ze druppelen binnen.

Eindelijk begint er wat meer snoek op kant te verschijnen dit najaar. Gisteren van 11 tot 4 met Arthur in de nieuwbouw rond Utrecht rondgespookt met de spinhengels. Het was zeker niet denderend -zo ging pechvogel Arthur namelijk met een nul op het scoreboard weer naar huis- maar uiteindelijk heb ik er langs de rietkragen, kademuren en vanonder een bootje vandaan toch vier weten te verleiden. Twee ukkies die wat lengte betreft ergens in bezettingstijd zaten, en twee wat grotere die wat meer rondom de introductiedatum van de kleurentelevisie bivakkeerden en bovendien lekker dik waren. Nog geen epische gevechten, nog geen gierende slip, maar desalniettemin leuke visjes. En met vier stuks mocht ik echt niet klagen. Sterker nog, de dag dat ik meer dan vier snoeken vang binnen één en hetzelfde etmaal moet nog aanbreken.

Ook prachtig was hoe we op sommige stukken soms 2 of 3 snoeken tegelijk actief zagen jagen. Het water ontplofte soms helemaal van de kolken en de opstuivende en springende witvis. Alsof ze als een stel marlijnen een school sardines aan het bewerken waren. Uiteraard hebben we die stukken volledig uitgekamd met nagenoeg elk stuk kunstaas uit de dozen, maar de jagende snoeken moesten er niets van weten en leken volledig op te gaan in het opjagen van de voorntjes. En hoewel dat behoorlijk frustrerend kan zijn, als je de snoeken regelmatig onder je voeten ziet flanken en kolken, maar ze niet te pakken lijkt te krijgen, was het toch vooral een erg mooi gezicht.

Dit juvenieltje, dat niet aan alle heisa mee leek te doen en rustig onder een bootje op z'n beurt aan het wachten was, alvorens pal naast m'n plugje te materialiseren en toe te happen, was de laatste van de dag. Snel een vervolg graag, ik voel 'm wel weer!