Over leugens en geheugens.

Eén van de bijkomstigheden van het bijhouden van een blog met je visbeslommeringen is dat je die beslommeringen terug kunt lezen en dus niet slechts terug hoeft te vertrouwen op een selectief vissersgeheugen. Handig als je je afvraagt rond welke datum de eerste windes van vorig jaar verschenen, wanneer de ruisvoorns echt los gingen, wanneer de eerste zeelt in het net belandde en op welke vlieg je in juni goed forel ving. Los van dit soort praktische informatie is het bovendien grappig om terug te kunnen lezen waar je je een jaar geleden zoal mee bezig hield. Dit dus. Mijn post van 26 januari 2011. De gelijkenissen zijn zo frappant dat het bijna genant is. Behalve dat ik ook dit jaar tussen de bedrijven door precies één snoek gevangen heb, heb ik mezelf door terug te bladeren er maar net van weten te weerhouden die eerste alinea nagenoeg letterlijk opnieuw te schrijven. Eind januari was zacht, het voorjaar kruipt dichterbij en yours truly zit in zijn hoofd alweer op z'n bolle reet aan de Vecht naar een pennetje te loeren. Maar boehoe en huilie huilie, februari is koud, kil en depressief en wat duurt het nog lang voordat het lente is. Ik een voorspelbaar karikatuur vamme eige? Ezel, steen? Hoe komt u erbij.

Ergens tussen het sporadisch een uurtje snoeken en de lange avonden vliegen binden ging ook dit jaar de knop om. Ik had net besloten dat er genoeg kleine Pheasant Tails in de dozen zaten om tot ongeveer oktober ruizers mee te kunnen pesten en dat de verdere productie van vliegen ook voorlopig wel even gestaakt mocht worden, aangezien het gek moest lopen zou ik mijn eerste forel vóór mei 2012 zien. Toen gelijktijdig ineens die mail met titel VECHTCOMPETITIE 2012 in mijn inbox verscheen, afkomstig van ene A. Bek, wist ik dat de echte opmaat naar het visjaar 2012 was begonnen.

En bij die opmaat hoort de actieve jacht naar mooi oud spul. Want de Competitie dient in stijl te geschieden. Inmiddels ben ik een nieuwe (lees: tweedehands met verschoten canvas zitting) visstoel en een splitcane spinhengel (hierover later meer) rijker, en kreeg ik bovendien vandaag dit vintage hebbedingetje in de bus:

De Langley Fisherman's De-Liar. Rolmaat en weger in één en daarmee een geducht wapen tegen het eerdergenoemde selectieve geheugen van elke visser. Dos dolares americanos op mijn favoriete veilingsite. Si si, muy bien. Er bestaan verschillende versies, in zwart en groen. Wat onderzoek leerde dat dit zwarte model 228 uit de jaren '50 stamt en indertijd aan de andere kant van de Plas vooral als promotie-item werd weggegeven. Hiervan getuige ook het not legal for trade naast het forelletje. Tackle-producent Zebco zou later de productie van de De-Liars overnemen en dit had uiteindelijk ook voor het uiterlijk van deze gadget enige gevolgen; zo werd de kleur van de behuizing veranderd en het forelletje vervangen door een largemouth bass. Mijn exemplaar kwam overigens ook in een gezellig doosje.

It weighs, it measures. Het is dus voor eens en voor altijd uit met die leugens van weleer.