Windes die op windes beginnen te lijken

Eerlijk is eerlijk, heel groot waren ze nog steeds niet, de windes die ik vorige week woensdag op de Kromme Rijn ving. Maar wel mijn de grootste op de vliegenhengel tot nu toe. Ik vang met name op de zijwatertjes van de Utrechtse Vecht regelmatig jonge winde, maar wat mij betreft is elke winde onder de twintig centimeter gewoon een voorntje. Maar deze jongens, die midden in de stroming aan de oppervlakte aan het azen waren, waren beduidend dikker, en hadden ook een goed karakteristieke grote waffel. De vrij forse Pheasant Tail variant (op een haakje #10) ging in elk geval zonder enige moeite naar binnen.

Het was tussen de overhangende kastanjetakken wel pielen met rolworpen om de vis te bereiken, maar dat beetje extra moeite doen maakte de vangsten uiteindelijk alleen maar bevredigender. Ik heb in elk geval nog even uiting kunnen geven aan een restje verlangen naar stromend water. Met de kaplaarzen aan in het water, en zelfs het houten waadnetje mocht nog even van stal.


En blijkbaar was ik niet de enige die het stromende water miste, want toen de windes van de stek verdwenen waren en ik een stukje verderop ging kijken, liep ik Remko nog tegen het lijf. Ook hij had na z'n werk het laatste beetje daglicht benut om nog even een nimf nat te maken.