Meer voorpret met nieuw speelgoed.

Afgelopen vrijdag lag er bij thuiskomst wat moois op me te wachten. De dobbertjes die ik een paar weken geleden door de Engelsman Andrew Field heb laten maken voor de opening van Vechtcompetitie van dit seizoen waren blijkbaar afgerond en verstuurd. Drie handgemaakte kurken vlagzalmdobbers, met subtiele onderlinge verschillen. Bij alledrie de dobbers is de stok gemaakt van de slagpen van een watervogel. Alleen is de ene pen van een gans, de tweede van een zwaan, en de derde van een Kaapse eend afkomstig. De stokken hebben een mooie natuurlijke kromming. In de lak zijn bij alledrie de dobbertjes de veertjes van jawel, een ijsvogel verwerkt. Maar ook hier is er bij de verschillende dobbertjes weer een verschillend type veertje gebruikt. Tenslotte zijn de dobbers voorzien van onze initialen en achternamen. Als ik zeg dat het ware juweeltjes zijn lieg ik niet. Sterker nog, ik heb inmiddels een behoorlijke crush op het kleinood met mijn naam erop ontwikkeld.

Nou zijn vlagzalmdobbertjes natuurlijk voornamelijk ontworpen om vlagzalm mee te vangen, dus om er op relatief snelstromend water mee te trotten en niet direct om er op langzaamstromend water mee op brasem, zeelt en voorn te vissen. Maar dat doet er eigenlijk weinig toe. De dobbers dienen vooral ceremoniële doeleinden en als toekomstige aandenkens aan een gouden tijd. Op een gegeven moment realiseer je je gewoon dat de ontspannen zomeravonden met een paar maten aan de locale laaglandrivier je genoeg waard zijn om ze in een bepaalde vorm voor later te bewaren. En als je dan toevallig op dat moment tegen een ambachtsman annex liefhebber aanloopt die zulke kunstwerkjes uit zijn handen laat komen, is één en één al snel twee. En natuurlijk ga ik het niet kunnen laten om er mee te vissen. Want hoewel het er bij deze dobbers misschien om zal hangen, blijft toch het mooiste aspect aan een dobber het verdwijnen ervan. Die ijsvogelveertjes moeten bovendien toch echt wel voor het nodige geluk zorgen, dat kan haast niet anders. Bovendien is ermee vissen bijna een garantie op een mooi verhaal, wellicht zelfs met bijbehorende fotoroman. Want reken maar dat ik de plomp in ga als ik 'm aan een waterlelie laat hangen.

Tenslotte, neem even een kijkje op Andrews blog en bewonder zijn werk. Nee, ik heb geen aandelen. Maar iemand die vanuit pure liefhebberij zulke prachtige dingen maakt support ik graag.