Zelfportret met beekforel. (Ardennen deel 2)

Een tweede middag aan hetzelfde stuk Ourthe dat ik eerder beschreef was een regelrecht drama. Voor ik goed en wel stond te vissen werd de rust en het water al verstoord door een stel "mede-recreanten" in een kayak. En hun hond die er achteraan zwom. "Awel, kom maar, braaf!" Braaf? Toen het gezelschap uit het zicht was verdwenen en ik na nog een tijdje verder gevist te hebben naar een volgende stek liep begon daar vers twee van het drama. Toen ik gegil en gespetter hoorde voorbij de bocht vreeste ik het ergste en jawel, niet veel later kwamen daar zes kinderen, sommige voorzien van allerhande drijvende hulpstukken, aangespetterd. Waar de kayakkers nog hun uiterste best deden mij zoveel mogelijk te ontwijken deed dit duivelsgebroed geen enkele moeite om mij en het stuk waar ik stond te vissen te ontzien met hun diabolische praktijken. "Eeft u veel hevanghe meneer?" Wat denk je nou zelf, als je met je bandje een meter langs me komt spetteren en schreeuwen, snotjong? Een onschuldige forel mag je, mits in het bezit van de nodige vergunningen zonder al teveel problemen de kop intikken, maar dergelijk addergebroed met een flinke steen van een extra ventilatiegaatje in de schedelpan voorzien dat staat de Belgische wet dan weer niet toe. Stof tot nadenken. Toen ik in de volgende bocht ook nog bezoek kreeg van een stel barbaren die met een worm aan het vissen waren ("Whelk voor 'n aas hebruikt u eihenlijk?") en het ook weer begon te regenen was de maat vol. Het ging 'm niet meer worden vandaag. Karma schotelde me de rekening voor het meenemen van vis voor. Ik kon het maar beter dragen als een man.

De laatste dag zou het gelukkig allemaal goed gemaakt worden. Na een hoop plekken om te gaan vissen in overweging genomen te hebben besloot ik uiteindelijk een beek die uitkwam in de Ourthe stroomopwaarts te gaan volgen.

Langs de beek liep een nauwelijks mansbreed pad en wat verder van het water verwijderd een paar modderige mountainbiketracks. Zoals het eruit zag zou ik de beek een flink eind het bos in kunnen volgen zonder last te hebben van schreeuwende kinderen en andere recreanten. Als nou de vis ook nog mee zou werken beloofde het een mooie dag te worden. Een extra goed voorteken kwam bovendien nog in de vorm van een ijsvogel die zijn komst met de typische hoge piep aankondigde alvorens pal voor mijn neus over het water te flitsen.

Omdat de beek maar een paar meter breed was, ondiep en bovendien een waar vlechtwerk van snel- en langzamer stromend water, besloot ik voor de droge vlieg te gaan. Boven de beek zag ik vooral lichtgekleurde schietmotten en een enkel klein lichtgekleurd eendagsvliegje vliegen, wat me er toe deed besluiten voor dit hertenharen vliegje in een maatje 16 te gaan.

Dit bleek, zoals de volgende foto liet zien, een juiste keuze. Binnen het kwartier griste een dapper forelletje van een centimeter of 20 met een flinke flats! de vlieg van de oppervlakte.

Nog geen vijf minuten later was het tijd voor nummer twee, en ook nummer drie liet niet lang op zich wachten. De visjes waren allemaal van ongeveer hetzelfde formaat. Hierna bleef het een halfuurtje stil. En dan raak ik vaak wat afgeleid, kijk wat meer om me heen en schiet een paar plaatjes. Zo zag ik regelmatig flinke rivierkreeften over de bedding scharrelen. Echt dikke rakkers.

En poseren voor de zelfontspanner mocht ook wel even.

Na een natje en een droogje moest er uiteraard ook weer gevist worden. Ik kwam bij een veelbelovend stukje beek; na een trappetje van kabbelend water lag er onder de beschutting van een ietwat overhellende oever en een paar takken een dieper stuk waar gewoon vis móest liggen.

Het was door de takken een lastig aan te werpen stukje water, maar wederom bleek dat vertrouwen één van de belangrijkste sleutels tot succes is, want toen ik de vlieg uiteindelijk perfect langs de oever kon laten driften werd deze met een bescheiden aanbeet gepakt. Ik had de vis niet gezien, maar het werd meteen duidelijk dat het een groter exemplaar was dan de visjes die ik ervoor had gevangen. De vis trok m'n hengeltop lekker krom, ging heen en weer over de gehele breedte van de beek en bleef lang tegen de bodem aanzwemmen, zodat ik behalve af en toe een flitsende flank niet veel van hem meekreeg. Maar uiteindelijk gaf ook deze vis zich gewonnen en kon ik een prachtige dikke beekforel van een ruime 30 cm landen.

Na de relatief lange dril had de vis wel wat reanimatie nodig, maar zwom nadat hij was bijgekomen weer rustig naar zijn plekje. Zo vervolgde ik mijn weg. Soms wadend, soms langs het water lopend tussen de bomen en het struikgewas. Behalve de paar mountainbikers die ik aan het begin van de morgen verderop op de helling had gezien zag ik geen andere levende ziel in de wijde omtrek. Een gevoel van vrijheid maakte zich van me meester en ik voelde me zo struinend door de varens de held uit al mijn favoriete jeugdboeken.

Vissen is wat mij betreft één van de beste manieren om jongensavonturen te blijven beleven, en dit was er eentje in zijn puurste vorm. Verderop in de beek hopte een waterspreeuw van steen tot steen, af en toe vloog er een gele kwikstaart, een merel of een gaai langs. En de wereld kon me even helemaal gestolen worden. Tussen het gemijmer door ving ik overigens ook nog vis. Leuke beekforelletjes en ook een lekker dik regenboogje stortten zich vol overgave op de Coachman waar ik inmiddels op was overgeschakeld.

Ik begon het spelletje gaandeweg steeds beter door te krijgen; ik wist de plekken waar de forellen lagen makkelijker te vinden en ook het werpen tussen alle overhangende takken ging me steeds beter af. Met een voorzichtige benadering en korte worpen wist ik de forellen soms tot maar twee meter voor m'n voeten te foppen. Ook de Royal Humpy die ik nadat ik een spar met de Coachman gedecoreerd had aan mijn tippet knoopte werd gretig gepakt. Met het vallen van de avond begon ik aan mijn terugweg en sloot uiteindelijk op de plek waar ik die morgen begonnen was mijn dag af met een prachtig getekende kleine "brownie".

Na een heerlijke dag in de natuur en de vangst van tussen de 10 en de 15 forellen kon ik meer dan voldaan aanschuiven voor de warme prak. Disclaimer: De catch&release-brigade mag gerust ademhalen, alle gevangen forellen werden vandaag gewoon teruggezet. Hetzelfde geldt voor de rivierkreeften, mocht ook daar twijfel over bestaan. Het inslaan van kinderschedels is overigens ook niet iets dat ik serieus propageer. Naja, meestal niet dan.

En misschien is het de wijn, misschien zijn het de Tindersticks, misschien het druilerige weer deze zondag, maar als ik dit stukje tot een einde schrijf krijg ik direct heimwee.