Van alle stekken die ik in de afgelopen jaren bevist heb is de stek die in het volgende stukje een hoofdrol speelt toch wel één van de opmerkelijkste. Een stek met een verhaal, en een stek die steevast verhalen creëert. Dat laatste is niet alleen het gevolg van de vaak bijzondere vangsten, maar de mooie verhalen ontstaan minstens zo vaak om redenen die simpelweg terug te voeren zijn tot het volgende: Er mag niet gevist worden. Zo is het elk jaar weer een loterij; hoevaak zouden we er kunnen gaan vissen voor we weggestuurd worden? Het avontuur werd vorig jaar al tijdens ons eerste bezoekje afgebroken. Controle van een beheerder en een belofte niet meer terug te komen zorgden ervoor dat we er vorig jaar maar één avondje hebben gestaan. Zonde, want er gebeurt altijd wel iets moois daar.
Vanavond werd ons eerste bezoek aan Het Verboden Meer in 2010.
Wellicht is een kleine introductie op z'n plaats. Het Meer is een oude zandafgraving die via een rijke historie als dumpgat voor allerhande dubieus afval sinds alweer aardig wat jaren tot natuurgebied is omgetoverd. En met succes. Het meer en de directe omgeving huisvesten ondermeer diverse watervogels (Waaronder een flink aantal ijsvogels) en dassen. De natuur onder de waterspiegel is een verhaal apart. Witvis als voorn en brasem zijn er in het kraakheldere water niet te vinden, maar er schijnt wel een bestand flinke karpers te zijn uitgezet. Wat er in elk geval zwemt is redelijk wat snoek -en grote ook-, maar vooral baars. Heel erg veel baars. En een groot deel daarvan is leuk aan de maat. Baars is dan ook het hoofddoel van onze jaarlijks terugkerende expedities naar Het Verboden Meer.
De ervaring leert dat de baarzen meestal op een aantal plaatsen te vinden zijn. Bij de eerste hotspot werden de spinhengels opgetuigd, de pantoffels uitgetrokken en de eerste schreden in het meertje gezet. Zowel Arthur als ik wisten een leuke baars te haken, maar de eerste stek leek snel uitgeput. De tweede stek leverde niets op en pas op het laatste stukje begon het te lopen. Drie worpen betekende drie keer baars voor mij en aangezien ze aan de kreten aan de andere kant van de struiken te horen ook Arthurs plugje wisten te vinden, duurde het niet lang voor we beiden even een gestreepte rakker voor de lens mochten houden.
Hoewel ze nog lang niet zo dol waren als we in eerdere jaren hadden meegemaakt zou er nog een leuk aantal volgen voor ons beide. Het merendeel rond de 25 centimeter.
Tussen de bedrijven door kwam er nog een snoek van een centimeter of 90 van onder te takken vandaan langs ons zwemmen. Machtig. De snoek zwom doodkalm langs de oevers en trok zich van het door ons neurotisch aangeworpen speelgoed niets aan. Datzelfde kon niet gezegd worden van haar jongere collega, want een halfuurtje later stond Arthur ineens met een kromme hengel omdat een snoekje van 64 cm zijn Butchertje had gegrepen.
Geweldig om de vis in het heldere water te kunnen volgen, terwijl je er zelf ook tot de knietjes instaat. Ik ben uiteindelijk op de kant geklommen om wat kiekjes te kunnen maken, maar Arthur onthaakte de snoek in het water en na een snelle poseerfoto werd ze daar ook weer direct in teruggezet.
Hoewel de avond werd afgesloten met een klein paniekmomentje omdat Arthur de koplampen van een auto dacht te zien en we daarop voor de zekerheid snel onze hengels in het gras verstopten, is deze sessie aan Het Verboden Meer ongestoord verlopen en kan ik dus met recht zeggen: Wordt vervolgd.
Ik heb er nu al zin in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten